آیا خوف از مکر خدا در انسان های کامل که جزء مخلصین (به فتح لام) هستند و قرآن کریم فرموده است شیطان بر ایشان تسلط ندارد. نیز وجود دارد؟ خواجه نصیرالدین طوسی در این زمینه می گوید: خوف از مکر خدا در مرتبه سلوک و طريق كمال است که در سالک وجود دارد و لازم است که باشد و هر امن در اين مقام كه به سبب زوال اين خوف در دل ایجاد شود، مقتضى نابودی او است اما اهل كمال از اين خوف و حزن مبرّا هستند؛ زیرا قرآن کریم می فرماید: «ألا انّ اولياء اللّه لاخوف عليهم و لاهم يحزنون». و سالك چون به درجه رضا برسد خوف او به امن تبدیل شود؛ همان طور که قرآن کریم می فرماید: «أولئك لهم الأمن و هم مهتدون».
چنین شخصی هيچ ناپسندی را ناخوش نمی دارد و نسبت به هيچ چیز خواستنی رغبت ندارد و اين امن به سبب كمال است، چنان كه احساس امنیت در جایی که باید خوف بر سالک غالب باشد (یعنی وقتی در مسیر سلوک است) به سبب نقصان است.
در این جا باز سوال می شود پس چرا ائمه اطهار علیهم السلام نیز در دعاها این همه استعاذه از این صفت داشته اند؟ پاسخ این سوال این است که عبادت آنان گرچه به جهت حصول استكمال و تحصيل مقام قرب معنى ندارد اما اتيان عبادات براى چنين شخصى به عنوان ديگرى كه همان مقتضاى حصول كمالاست خواهد بود. لذا هميشه لوازم عالم ملك و ملكوت را مراعات مى‌کنند و بلكه از كوچكترين حكمى از احكام يا ادبى از آداب يا حالى از حالات متناسب با اين عوالم، دورى نخواهند نمود و در عين حال نيز توجه به عوالم عاليه را حفظ می فرمایند. امام صادق علیه السلام می فرماید: روزی رسول خدا صلی الله علیه و آله و جبرئیل از اشتعال جهنم و شدت خوف الهی گریستند و خدای متعال فرمود: گرچه من شما را از گناه و دوزخ ایمن کردم اما همواره چنین خائف باشید.